محققان با توسعه و گسترش روشی معمولی و کم هزینه برنده شده‌اند از گشنیز برای تصفیه آب شرب به کار گیری نمایند .
سبزی گشنیز که در بیشتر کشورهای آسیای جنوبی و مکزیک مورد به کار گیری قرار میگیرد , یک راه حل نو و استوار برای تصفیه آب به حساب می آید . این سبزی از توان بالقوه تحت عنوان جاذب زیستی برای حذف سرب و بقیه فلزات سنگین وزن سمی از آب کثیف شامل است . در سیستم های تصفیه آب توسعه یافته از کربن فعال به کارگیری می‌گردد که‌این فناوری برای کشورهای در حال پیش رفت بویژه در بخش ها روستایی مضاعف هزینه بر است .
پزشک «داگلاس شاور» پژوهش ها خویش را بر روی جاذب‌های زیستی یا این که بیوسوربنت ها ( biosorbents ) متمرکز نموده است ; جاذب زیستی جایگزینی بی آلایش و استوار به حساب می آید که به مواد ارگانیک مثل میکروب‌ها و گیاهان متکی است .
مبنی بر این طرح , هنگامی که غربال پارچ تصفیه آب نیاز به ردوبدل داشته باشد , می‌توان از دسته ای گشنیز یا این که بعضی دیگر از گیاهان تحت عنوان غربال بهره برد . موفقیت گشنیز در تصفیه آب , در ساختار دیواره های سلولی فرنگی گیاه مخفی است که به جذب فلزات سمی مثل سرب یاری می نماید .
حاصل آزمایشهای انجام یافته در مقیاس محدود در مکزیک , نتیجه ها این پژوهش ها را تأیید می کنند ; با دقت به در دسترس بودن گشنیز بویژه بخش ها روستایی کشور های در حال پیش رفت , می توان در آتی از این روش برای تصفیه بی آلایش و کم هزینه آب بهره برد .
نتیجه ها این تحقیق در دویست و چهل و ششمی نشست ملی انجمن شیمی ایالات متحده ارائه شد .
